Laatst een wandeling gemaakt in storm Bella.
De heenreis liep ik tegen de storm in, ik kreeg m’n ene voet moeizaam voor de andere. Een bijzondere ervaring zo met tegenwind. Op de terugreis was het een heel ander verhaal, toen had ik zelfs de neiging om te gaan rennen, zo werd ik in m’n rug geduwd.
Ik bedacht me toen: ik ga m’n voeten heel stevig op de grond zetten, ik laat me niet over de kop jagen. Grappig wat er toen gebeurde, het was een soort gevechtje met de storm. Ik ging heel langzaam en bewust lopen, terwijl de wind me vooruit wilde jagen, me flink aan het duwen was, me sneller wilde laten gaan.
Metafoor
Ik zag opeens een metafoor met het leven. Veel mensen hebben het gevoel dat ze voortgejaagd worden
-door hun eindeloze to-do-lijstjes,
-door wat anderen van ze denken,
-door stress,
-door een veel te hoge lat,
-door perfectionisme,
-door onzekerheden.
Waardoor je niet meer zelf bewust de stappen zet, maar in feite vooruit geduwd wordt. Dit zorgt voor veel onrust en een gejaagd gevoel. Voor het gevoel alsof je geleefd wordt. Waardoor je niet meer echt geniet van de reis. Misschien herken je dit ook wel.
Regie
Maar je hebt regie, door rustig en bewust stappen te zetten op een tempo dat bij jou past.
Je hebt een keuze en dit vergt in het begin inspanning, motivatie en wilskracht. Maar uiteindelijk zal de storm gaan liggen, heb jij nieuwe helpende patronen ontwikkeld en ben je als persoon gegroeid. Dan heb jij de storm getrotseerd en ben je een gelukkiger mens. En zul je een eventuele volgende storm met meer veerkracht doorkomen. Dat gun ik jou! Ik zet m’n expertise graag in om jou hierbij te helpen.
♡