Ik weet ‘t nog goed op weg naar m’n werk als jurist toen ik me bedacht dat ik wel een botsing zou willen krijgen en daar (alleen) een gebroken been aan wilde overhouden. Dan had ik tenminste een duidelijke, zichtbare reden om een tijdje niet te werken. Om bij te komen, om tot mezelf te komen.
Ik hoor het ook regelmatig van klanten die burn-out of overspannen zijn. Ik zou liever een gebroken been willen, dan dit…
En als je net thuis zit, is het vaak ook een hele struggle. Ook richting je werk, je collega’s, je vrienden, familie, de buitenwereld. Wat moet je zeggen? Snappen ze het wel? Straks vinden ze je zwak of een aansteller.
Dit soort struggles komen allemaal nog bovenop het feit dat je heel moe bent en ‘t liefst wilt uitrusten. Heel belangrijk om jezelf dan toestemming te geven om te herstellen. Goede hulp te zoeken en te erkennen dat het even niet goed gaat. Om stap voor stap de balans weer terug te krijgen.
De vragenlijsten waarmee ik werk zijn heel inzichtgevend om duidelijk te krijgen hoe vermoeid je bent, hoeveel stressklachten je hebt, hoe groot je herstelbehoefte is, wat je stressbronnen op het werk zijn. Want anders is het zo lastig de vinger erop te leggen.
Wat ook helpt is een soort standaard antwoord bedenken wat je kunt geven aan de mensen om je heen/de buitenwereld. Je hoeft je niet te verantwoorden of anderen te overtuigen. Laat die buitenwereld maar even, je mag nu op jezelf (laten) passen.
𝗘𝗻 𝘄𝗲𝗲𝘁: 𝗛𝗲𝘁 𝗸𝗼𝗺𝘁 𝗴𝗼𝗲𝗱. 𝗜𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗱𝗮𝗹 𝗶𝘀 𝗱𝗲 𝗴𝗿𝗼𝗻𝗱 𝗵𝗲𝘁 𝘃𝗿𝘂𝗰𝗵𝘁𝗯𝗮𝗮𝗿𝘀𝘁
Zo kwam een klant een paar maand geleden bij mij. Ze zat al een paar maanden thuis met een burn-out, had een paar gesprekken gehad bij de praktijkondersteuner, maar het wilde niet vlotten. Toen ik haar de eerste keer sprak hadden we meteen een klik. En zo mooi hoe ik haar gesprek na gesprek zag veranderen. Ze kreeg meer energie en zelfvertrouwen. Nam zelfs ontslag en zit weer lekker in haar vel in een veel passendere baan.