Toen ik voor mezelf begon als coach kreeg ik deze vraag. Of ik alle gesprekken me niet teveel zou aantrekken.
Want als jurist nam ik m’n werk ook mee naar huis. Ik was (in m’n hoofd) veel meer uren met het werk bezig, dan dat ik betaald kreeg.
Ik weet nu dat dat met verschillende dingen te maken had.
Het had te maken met m’n stress-level. Als je langdurige stress hebt, dan staat je stress-systeem meer aan. Dus ben je waakzamer, onrustiger, alert. Piekeren -waar ik heel goed in was- is bijvoorbeeld een belangrijk stress-signaal & een voorteken dat je richting overspannenheid of burn-out gaat.Ook had het te maken met m’n perfectionisme en please-gedrag. Ik mocht van mezelf geen fouten maken. Ik wilde in zo kort mogelijke tijd (want ja, uurtje factuurtje, ik wilde de klant met zo weinig mogelijk kosten opzadelen) het allerbeste werk leveren.Ook was er toen nog niet zoveel bekend over hooggevoeligheid. De eerste jaren als jurist wist ik niet van het bestaan van HSP en dat ik ook één ben. En later wist ik niet zo goed hoe ik ermee om moest gaan. Waardoor overprikkeling én onderprikkeling aan de orde van de dag waren.Nadat ik vastliep mocht ik leren ook goed op mezelf te passen door:
°hulp te vragen (vaak lastig voor HSP-ers);
°m’n grenzen aan te geven;
°naar m’n gevoel te luisteren;
°’nee’ te leren zeggen;
°& nog veel meer
En uiteindelijk was de zorg van degene die die vraag stelde gelukkig niet terecht.
Als gevoelsmens en mensenmens denk ik regelmatig even aan m’n klanten, maar op een gezonde manier. En dan heb ik een bepaald ritueel en laat ik het weer los.
Neem jij je werk ook vaak mee naar huis? Ben je thuis nog veel aan het malen & piekeren over je werk? Of over je privé-leven? Wat anderen van je denken? Worst-case scenario’s? Of je wel goed genoeg bent?
I feel you!
Maar je hoeft hier niet mee te leren leven, het kan echt anders! Kom gerust eens langs voor een vrijblijvend gesprek.
Know you’re worth it!